miércoles, 14 de abril de 2010

Ella nunca confesó su amor



Franz Joseph Haydn

"She never told her love"
Hob XXVI a: 34 (English Canzonettas II)
(William Shakespeare)


She never told her love,
But let concealment, like a worm in the bud,
Feed on her damask cheek...;
She sat, like Patience on a monument,
Smiling at grief.

Por Ian Bostridge (voz) y Julius Drake (piano).
Schubertiade, Angelika Kauffmann Hall Schwarzenberg
7 de septiembre 2009
__________

ACTUALIZACIÓN:

Traducción que propuesta por Titus:

Ella nunca confesó su amor
sino que dejó que el disimulo, como un gusano en el brote,
se alimentara de sus mejillas adamascadas...;
Se sentaba, como la Paciencia en un monumento,
sonriendo a la pena.

14 comentarios:

  1. Bostridge suele pasarme desapercibido pero la canción me ha gustado y, cómo no, el poema.
    Gracias, Maac.

    ResponderEliminar
  2. A mí me pasa algo similar con Bostridge, aprecio en él una especial atención a la articulación y al sentido expresivo de cada palabra, a veces tirando a ñoño y amanerado; también me cuesta olvidarme de un timbre que considero bastante ingrato y carente de homogeneidad pero que consigue ser bello cuando apiana; su voz -no lo he escuchado en vivo- parece pequeña -algo que en el lied no es per se un inconveniente-; incluso su afinación me parece dudosa -la primera ornamentación en la tercera repetición de la palabra "smiling"-.
    Ya me he despachado a gusto.
    Bueno, pues dicho todo lo anterior, en esta canción de Haydn me gusta mucho, más que Ameling, que la puedes encontrar en Youtube, por ejemplo, y eso quiere decir que es bastante porque Ameling en el lied me encanta.

    ResponderEliminar
  3. La música y el poema son una maravilla, qué pena, sería estupendo cantado de otra forma. Le sobra afectación y le falta sensibilidad.
    Estoy absolutamente de acuerdo con tu apreciación de las características de su voz. Pero no conocía este lied y me ha parecido fantástico.

    ResponderEliminar
  4. No me gusta Ian Bostridge, pero assai, yo creo que sensible si que lo es y también afectado, cuando se le escucha y no te digo nada de cuando lo ves, a veces resulta irritante.
    No me gusta la voz y si, es pequeña, pero fluye sin problemas.
    Aún así, he de reconocer que es un cantante con magnetismo y un carisma especial que hace que medio mundo le adore y el otro o lo odie o como máximo, lo ignore.
    Hay que verlo en directo para posicionarse definitivamente e incluso así, os diría que es posible que te quedes en el limbo. ¡Menudo lío!

    Si de alguien no hay duda y no falla nunca, ese es Haydn.

    ResponderEliminar
  5. A mí Bostridge me gusta en determinado repertorio. Igual digo una tontería, pero para mí su repertorio ideal es aquel que no le da lugar para la afectación y a la vez no le exige un derroche de pasión que quedaría falso. Por ejemplo, The Rake's Progress de Stravinski o las canciones de Noel Coward.

    ResponderEliminar
  6. Yo sí lo he visto y oído en directo, Maac. Me extrañó que tuviera tanto predicamento pues, como te he comentado antes, me pareció uno más por no decir directamente que, para mí, es perfectament olbidable hasta hoy. El tiempo es sabio y sabré rectificar si es preciso.

    ResponderEliminar
  7. Desconeixia la cançó (cosa gens estranya, per altra banda), i m'ha agradat moltíssim, tant és així que he anat al “yutub” per veure si hi havia més versions, i sí; n'he escoltades unes quantes, però la que més m'ha agradat és, sense cap mena de dubte, aquesta, ja que li trobo un punt... no sé com dir-ho... d'intimitat?, de reflexió, potser?..., i això no he sabut trobar en les altres que he escoltat (hi ha un cor de nens japonesos que sembla que cantin una nadala).

    Pensaràs, potser, que sóc una persona poc seriosa, però ho he de dir: Tot just comença la melodia del piano (segons 10 a 13) i quan acaba just abans que el tenor comenci a cantar, em sona igual que l'inici de l'himne del Barça: “Tot el camp!” (i a fe que en sap Joaquim que no sóc gens “futbolero”) :))

    Una abraçada!

    ResponderEliminar
  8. No, no es mía. Es una traducción que aparece en un recital de Irmgard Seefried que está en Diverdi y que no viene atribuida a nadie.

    ResponderEliminar
  9. Tiene un error y un par de expresiones mejorables. Propongo otra:

    Ella nunca confesó su amor
    sino que dejó que el disimulo, como un gusano en el brote]
    se alimentara de sus mejillas adamascadas...;
    Se sentaba, como la Paciencia en un monumento,
    sonriendo a la pena.

    ResponderEliminar
  10. Imperator, mis felicitaciones!!!

    Traducir poesia no es difícil, sino dificilísimo,
    porque hace falta saber algo más que el idioma para
    no terminar fusilando un verso. Estuve pensando en cómo lo traduciría y despues de leer tu propuesta solo te puedo decir: Enhorabuena y gracias!

    ResponderEliminar
  11. Está mucho mejor así, la verdad es que la otra traducción tampoco me cuadraba.

    ResponderEliminar
  12. Buscando he encontrado la que propone Arturo Reverter, coincide en el sentido con la tuya:

    Ella nunca confesó su amor,
    Pero dejó que el disimulo, como un gusano en el brote,
    Devorase su adamascada mejilla…,
    Se sentó, como la Paciencia en un monumento,
    Sonriéndole a la pena.

    ResponderEliminar
  13. Sí, el sentido es el mismo. Yo he preferido "mejillas" en plural porque creo que suena más natural. También en inglés se dice "look in the eye" donde nosotros decimos "mirar a los ojos". Por otra parte, he preferido "se sentaba" a "se sentó" porque así queda más claro que era algo habitual y no puntual.

    Assai, me alegro de que te haya gustado.

    ResponderEliminar